Κάλεσμα Ποντίων φοιτητών για στήριξη στον Ι. Μυρίδη και τον Δ. Συμβαλίδη στις βουλευτικές εκλογές του 1935

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΝ ΛΑΟΝ

ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΑΙ, 

Πάνε 13 ολόκληρα χρόνια που εγκαταλείψαμε τη μαύρη γη των πατέρων μας. Τα βάσανα, οι ταλαιπωρίες, αι στερήσεις κι οι εξορίες μας απεδεκάτισαν, για ν' αντικρύσουμε επί τέλους, ελεύθεροι πιά, ένα κομμάτι ελληνικής γης. Η ζωή μας από τότε μέχρι σήμερα μονότονη και δυστυχισμένη δεν βελτιώθηκε καθόλου. Ποτέ δεν γέλασε για μας η ευτυχία. Η χαρά δεν μας βρήκε ποτέ και η ευημερία έμεινε πίσω στον αλησμόνητο Πόντο μας.

Και ενώ οι άλλοι πρόσφυγες απεκαταστάθησαν και αντίκρυσαν καλές ημέρες, γιατί είχαν τους εκπροσώπους των, εμείς οι Πόντιοι, που αποτελούμε την αγνότερη εκδήλωση του Αρχαίου Ελληνισμού και την ζωντανότερη ελληνική φυλή εμείναμε δίχως κανένα προστάτη και έτσι με την τρανή αδιαφορία μας καταδικάσαμε τους εαυτούς μας σε μαρασμό και αφάνεια.

ΠΑΤΡΙΩΤΑΙ,

Αν σήμερα πλαγιάζουμε στις τρώγλες και κοιμόμαστε σε αληθινούς στάβλους δεν φταίει κανένας παρά μόνον εμείς. Γι' αυτά που υποφέρουμε μέχρι σήμερα και θα υποφέρουμε, εάν εξακολουθήση εκ μέρους η μυθώδης αυτή αδιαφορία.

ΠΟΝΤΙΑΚΕ ΛΑΕ

Εμείς οι νέοι σπουδασταί, πονούμε για το κατάντημα σου αυτό και συμμεριζόμαστε την τρανή σου συμφορά. Θεωρούμε τιμή μας ότι είμαστε απόγονοι μιας τόσο λαμπράς φυλής και θα αγωνισθούμε στο πλευρό σου σαν αληθινοί πατριώτες, σαν νέοι με ψυχή για τα συμφέροντα σου για την νίκη σου αρκεί να μας ενισχύσης στον σκληρό αυτόν αγώνα και να μας τις τύχες σου.

Ο Πόντος δεν έσβυσε. Ο Πόντος ζει μες τις καρδιές όλων των παιδιών σου που θέλουν από στιγμή σε στιγμή να τον αναστηλώσουν πιο τρανό και περίλαμπρο.

ΑΔΕΛΦΙΑ,

Σήμερα δοκιμάζουμε την πιο τρανή χαρά, γιατί ξεσηκωθήκαμε απ' το λήθαργο σαν φυλήν που θέλει να ζήση, σαν άνθρωποι ελεύθεροι πια απ' τις αλυσσίδες του μίσους και στης συκοφαντίας του ψεύδους και της αδιαφορίας και ζητήσαμε ισοτιμία και δικαιοσύνη και το κατορθώσαμε.

ΠΟΝΤΙΟΙ,

Θέλουμε να ζήσουμε και μεις με τους αντιπροσώπους μας στη Βουλή, στους οποίους να μπορούμε ελεύθερα να πούμε τον πόνο μας, τη συμφορά μας και τις πίκρες μας. 

Δύο εκλεκτοί πατριώται μας στας Αθήνας και τον Πειραιά Ι. Μυρίδης και Δ. Συμβαλίδης ανέλαβαν να μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή και τους αξίζει.

ΣΥΜΠΟΛΙΤΑΙ

Εμείς οι νέοι πρωτοπόροι της Ποντιακής ιδέας επρωτοστατήσαμε μαζί με σας για τη μην καταπάτησιν των δικαίων μας και να η νίκη και η ευτυχία άρχισε να φεγγοβολά στις φτωχές καλύβες μας.

Ας πάψη πια η περιφρόνησις του Ποντιακού στοιχείου και η συκοφαντία εκ μέρους μερικών συμφεροντολόγων που μας εμφανίζουν προς Θεού, ως 1000 ανθρώπους ενώ είμαστε 5 χιλ. ψηφοφόροι και θα το δείξουμε.

Εκδηλώστε όλοι την αφοσίωση σας στον διακεκειμμένο γιατρό μας Συμβουλίδη. Τιμήσατέ τον μ' έναν σταυρό του μαρτυρίου, γιατί αναλαμβάνει σαν εκπρόσωπος των Ποντίων να μας αντιπροσωπεύση αντάξια της φήμης του και της πατρίδος του.

Ψηφίζοντες τον εκπρόσωπον μας ψηφίζεται τους εαυτούς σας, την ζωή σας την ευτυχία σας. Η αποτυχία του θα είναι αποτυχία και προσβολή δική σας, και η νίκη του νίκη του Ποντιακού κόσμου.

Θα είσθε απολύτως υπεύθυνοι της δυστυχίας και της αιωνίας συμφοράς και θα ρίψετε πάλι σε αφάνεια και μαρασμό το Ποντιακό στοιχείον, εάν δεν ψηφίσετε τον εκλεκτόν σας με φανατισμό.

Εκείνος που δεν θα τιμήση με τον σταυρόν της προτιμήσεως δεν είναι Πόντιος και θα χαρακτηρισθή από εμάς τα νέα αστέρια του Ποντιακού στερεώματος ως προδότης της Ποντιακής ιδέας και των Ποντιακών συμφερόντων. 

Εμπρός προς την νίκην.

ΖΗΤΩ Ο ΠΟΝΤΟΣ!

ΖΗΤΩ ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ!

ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΑΙ

Μερικές σημειώσεις επί του κείμενου:

Ένα σπάνιο ντοκουμέντο από την προεκλογική εκστρατεία των βουλευτικών εκλογών του 1935 – των εκλογών στις οποίες απείχε το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου – έφτασε στην Βιβλιοθήκη μας. Το κείμενο – κάλεσμα συντάσσει μια ομάδα ανθρώπων η οποία υπογράφει ως «ΠΟΝΤΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ» και καλεί τους Πόντιους πρόσφυγες κατοίκους να υποστηρίξουν τις υποψηφιότητες των επίσης Ποντίων Ι. Μυρίδη και Δ. Συμβαλίδη.

1)Αξίζει να παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο απευθύνονται στους συμπολίτες τους οι Πόντιοι φοιτητές: «συμπατριώται», «πατριώται», «ποντιακέ λαέ», «αδέλφια», «Πόντιοι», «Συμπολίται». Φαίνεται πως μετά από μόλις 13 έτη από την μεγάλη Έξοδο, ο προσφυγικός κόσμος με προέλευση από τον ιστορικό Πόντο είχε σχηματίσει μια κοινή εθνική ταυτότητα η οποία εδραζόταν στην κοινή καταγωγή και προέλευση. Αυτό φαίνεται να ίσχυε τουλάχιστον στις αστικές περιοχές.

2)Οι περιγραφές της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης των προσφύγων περιγράφονται με εξόχως μελανά χρώματα: «πλαγιάζουμε στις τρώγλες και κοιμόμαστε σε αληθινούς στάβλους», «η ζωή μας [..] μονότονη και δυστυχισμένη δεν βελτιώθηκε καθόλου». Η ενσωμάτωση των Ποντίων – όπως και των λοιπών προσφύγων από την Ανατολή – υπήρξε δύσκολη υπόθεση και στα μέσα της δεκαετίας του 1930 οι περισσότεροι από αυτούς διαβιούσαν σε άθλιες συνθήκες.

3) Ο Πόντος, λειτουργεί στο θυμικό των προσφύγων της πρώτης γενιάς ως ένα παραδείσιο αρχέτυπο, ως μια χαμένη γη της επαγγελίας, ως ένα πρότυπο το οποίο πρέπει να αναστηλωθεί στη νέα πατρίδα: «απόγονοι μιας τόσο λαμπράς φυλής», «Ο Πόντος δεν έσβυσε. Ο Πόντος ζει μες τις καρδιές όλων των παιδιών σου που θέλουν από στιγμή σε στιγμή να τον αναστηλώσουν πιο τρανό και πιο περίλαμπρο», «εμείς οι Πόντιοι που αποτελούμε την αγνότερη εκδήλωση του Αρχαίου Ελληνισμού».

4) Η τοξικότητα υπήρξε ανέκαθεν ταυτοτικό χαρακτηριστικό των ελληνικών εκλογικών αναμετρήσεων. Έτσι λοιπόν οι «Πόντιοι Φοιτητές» απευθύνουν απειλές και χαρακτηρίζουν σκληρά  όσους δεν ακολουθήσουν το κάλεσμα τους: «Θα είσθε απολύτως υπεύθυνοι της δυστυχίας και της αιώνιας συμφοράς», «δεν είναι Πόντιος», «Προδότης της Ποντιακής ιδέας και των Ποντιακών συμφερόντων».